Gdy szłam oglądać kolejny dom, który potencjalnie mógł stać się naszym domem, usiadłam i powiedziałam: Boże, daj mi znak czy to tam mam mieszkać czy nie i szybko sobie na to pytanie odpowiedziałam: że zamieszkamy tam gdzie mamy zamieszkać. Dom czeka na nas gdzieś. Po czym postanowiłam otworzyć pismo Święte. Trzy razy z rzędu pojawiły się podobne do siebie cytaty: „proście a będzie wam dane”. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi wtedy do głowy to: niech będzie twoja wola Boża. Ale zaraz następna myśl była zupełnie inna. Ona wyraźnie pokazała mi, że to tak nie działa. Że nie tędy droga. Że tej mojej modlitwy i mojego zaufania nie mogę traktować jak czary mary. Że nie po to Bóg dał mi wolność, abym teraz wszystko zwalała na niego, żeby on był za wszystko odpowiedzialny. Wyraźnie powiedział: ”proście o cokolwiek”. To my jesteśmy odpowiedzialni za nasze pragnienia. To oznacza, że najpierw musimy sobie uzmysłowić, czego tak naprawdę pragniemy. Jeśli już będziemy to wiedzieć, wtedy o to prosimy. Prosimy Boga, prosimy los, prosimy nasze życie, manifestujemy, kreujemy różne wizualizacje, podejmujemy konkretne decyzje i przede wszystkim działamy, żeby to coś osiągnąć.

I wtedy, gdy to zrozumiałam, że nie mogę Boga tak traktować „ach twoja wola” itd. że nie mogę sobie odbierać wolności, że to ja podejmuję decyzje, spowodowało że poczułam dużą lekkość w sobie. Pojechałam oglądać wybrany dom jeszcze raz, bo za pierwszym razem pomimo tego, że był stary i zaniedbany i zupełnie nie w naszym guście, było w nim coś tak szczególnego, że obydwoje się w nim zakochaliśmy z mężem. Jadąc prosiłam o znak i go otrzymałam. Bardzo uważnie skupiłam się na swoich odczuciach i na tym co mi serce podpowiadało a jednocześnie próbowałam czepiać się czegokolwiek w tym domu.

Wszystko czego mogłam się doczepić, od razu zamieniałam w potencjał, w coś co mogę zmienić na coś piękniejszego.

Zaakceptowano naszą ofertę.

A to dopiero początek przygody…c.d.n.